อี้จิง เป็นหนังสือที่มีความลึกซึ้ง กล่าวถึงกฏแห่งความเปลี่ยนแปลง จึงมักเรียกว่าคัมภีร์แห่งความเปลี่ยนแปลง
ชาวจีน ได้สร้างสัญลักษณ์ การรวมกันของพระอาทิตย์ แทนหยาง และพระจันทร์ แทนหยิน เพื่อให้ง่ายต่อ
ความเข้าใจ ถึงหลักปรัชญา หลังจากที่เฝ้าดูปรากฏการณ์บนท้องฟ้า ชาวจีนโบราณพบว่า มันมีการเปลี่ยนแปลง
ทุกวัน ถึงแม้ว่าจะมีการเปลี่ยนแปลง แต่มันก็มีวงจรของการเกิด ฤดูการประจำปี เป็นอย่างนี้มายาวนาน
อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะนำกฎเกณฑ์ที่ค้นพบ มาประยุกต์ใช้กับวิถีชีวิตของมนุษย์ ทำให้คนคิดว่า
คัมภีร์อี้จิงเป็นสิ่งที่ยากเกินเข้าใจ

จากการสังเกตท้องฟ้า มีการกำหนดและบันทึกเงา ของเสาไม้สูงราว 8 ฟุต ที่ปักบนพื้นดิน ชาวจีนแบ่งทิศทาง
ออกเป็น 4 ทิศทาง โดยทิศตะวันออก เป็นทิศที่พระอาทิตย์ขึ้น และตะวันตกคือทิศที่พระอาทิตย์ลับขอบฟ้า
ช่วงที่เงาไม้สั้นที่สุดคือทิศใต้ และช่วงที่เงาไม้ ยาวที่สุดคือทิศเหนือ ตอนกลางคืน กำหนดดาวเหนือเป็นทิศเหนือ
และสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงของฤดูกาล

- เมื่อเงาไม้ทอดไปทางทิศตะวันออก จะเป็นฤดูใบไม้ผลิ
- เมื่อเงาไม้ทอดไปทางทิศใต้ จะเป็นฤดูร้อน
- เมื่อเงาไม้ทอดไปทางทิศตะวันตก จะเป็นฤดูใบไม้ร่วง
- เมื่อเมื่อเงาไม้ทอดไปทางทิศเหนือ จะเป็นฤดูหนาว

จากการเฝ้าดูเงาจากแสงอาทิตย์เป็นระยะเวลายาวนาน เงาของเสาไม้จะเคลื่อนมาเริ่มในตำแหน่งแรกอีกครั้ง
พวกเขาค้นพบระยะเวลาของ 1 ปี ซึ่งใช้เวลา 365.25 ครั้ง ที่มีการกำหนดจุดของเงาบนพื้นดินส่วนปลายไม้
หรือ คือจำนวนวัน 365.25 วัน พวกเขาแบ่งวงกลมที่มีเสาไม้เป็นจุดศูนย์กลาง ออกเป็น 24 ส่วน ประกอบด้วย
4 ช่วงเวลา คือ ฤดูใบไม้ผลิ ฤดูใบไม้ร่วง ฤดูร้อน และหนาว โดยใช้ช่วงที่พระอาทิตย์ขึ้น เป็นตัวกำหนด

เขาแบ่งวงกลม เป็น 6 วงซ้อนกัน โดยมีจุดศูนย์กลางที่เสาไม้ ตัดกับรัสมี 24 ส่วนเพื่อแบ่งส่วนให้ชัดเจนในการ
บันทึกเงาไม้ในแต่ละวัน จึงพบว่า
- เงาที่สั้นที่สุด จะอยู่ช่วงฤดูร้อน(ดวงอาทิตย์ใกล้โลก)
- เงายาวที่สุดจะอยู่ในช่วงฤดูหนาว(ดวงอาทิตย์ไกลโลก)
เมื่อเชื่อมต่อจุดในพื้นที่ที่เกิดเงาจากส่วนของฤดูร้อน จนถึงฤดูหนาว จะเกิดส่วนที่เป็น หยิน คือส่วนที่เกิดเงา
เป็นรูปคลายการขด ดวงอาทิตย์ทำให้เกิดปรากฏการณ์นี้ แนวโคจรของโลกจะทำมุม 23.26' 19'' กับดวงอาทิตย์